Ragnhildr dróttning dreymði drauma stóra; hon var spǫk at viti.

Sá var einn draumr hennar, at hon Þóttist vera stǫdd i grasgarði sinum ok taka þorn einn ór serk sér; ok er hon helt á, þá óx hann svá, at þat varð teinn einn mikill, svá at annarr endir tók jǫrð niðr ok varð brátt rótfastr, en annarr endir trésins tók hátt i loptit upp.

Þvi næst sýndist henni tréit svá mikit, at hon fekk varla sét yfir upp; þat var furðu digrt.

Hinn neðsti hlutr trésins var rauðr sem blóð, en þá leggrinn upp fagrgrœnn, en upp til limanna snjóhvítt.

Þar váru kvistir af trénu margir stórir, sumir ofar, en sumir neðar; limar trésins váru svá miklar, at henni þóttu dreifast um allan Noreg, ok enn víðara.